Είσαι δεξί μπακ και αρχηγός της Γκόου Αχέντ Ιγκλς. Η ομάδα σου παίζει το σημαντικότερο παιχνίδι της τα τελευταία 60 χρόνια.
ΠΗΓΗ: El Sombrero
Έναν τελικό κυπέλλου. Δεν έχει κερδίσει ποτέ την κούπα, ούτε έχει βρεθεί σε τελικό μετά το 1965. Πάνω από 18.000 φίλαθλοι (από μια πόλη 100.000 κατοίκων) έχουν ταξιδέψει στο Ρότερνταμ για να σας στηρίξουν.
Στο φινάλε των καθυστερήσεων και ενώ η Άλκμααρ προηγείται με 1-0 η ομάδα σου κερδίζει πέναλτι. Οι συμπαίκτες σου, σου δίνουν αμέσως τη μπάλα, τη στήνεις και περιμένεις υπομονετικά να κοπάσουν οι διαμαρτυρίες. Είναι ο πρώτος τελικός που παίζεις στη ζωή σου στα 28 σου. Ζεις μια από τις πιο περίεργες καταστάσεις που μπορεί να σου κάτσει σε ένα ματς. Είναι κάπως σαν τις βολές του Λιβέρη Ανδρίτσου στον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 1987 που έστειλαν το ματς στην παράταση. Είναι από αυτά τα πέναλτι που αν το βάλεις δεν σημαίνει ότι θα γίνεις ήρωας. Αν ο τελικός χαθεί μετά, κανένας δεν θα θυμάται ότι ευστόχησες. Αν το χάσεις όμως γίνεσαι ο απόλυτος μοιραίος, στιγματίζεσαι για πάντα, αποτελειώνεις τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική στιγμή μερικών χιλιάδων ανθρώπων.
Έξι (6) δευτερόλεπτα πριν ολοκληρωθούν οι καθυστερήσεις με απόλυτη ψυχραιμία τη στέλνεις στο πλαϊνό δίχτυ. Το ματς πάει στην παράταση και μετά στα πέναλτι. Η Άλκμααρ ευστοχεί στο πρώτο και παίρνει ψυχολογικό προβάδισμα. Πάλι εσύ πηγαίνεις πρώτος για να δείξεις το δρόμο. Σημαδεύεις την άλλη πλευρά αυτή τη φορά και ευστοχείς ξανά. Στη συνέχεια ο τερματοφύλακας σου πιάνει δυο πέναλτι, η Γκόου Αχέντ Ιγκλς κερδίζει το πρώτο κύπελλο της ιστορίας της και στο πέταλο γίνεται χαμός. Όταν όλοι τρέχουν προς τον νέο ήρωα, τον τερματοφύλακα, η κάμερα σε πιάνει στο βάθος να περπατάς ολομόναχος στο κέντρο, ανακουφισμένος και χαλαρός.
Αρχηγέ Ματς Ντάιλ (ή όπως προφέρεται τέλος πάντων το επίθετο σου), μέχρι πριν μια ώρα δεν ξέραμε πως υπάρχεις αλλά τώρα αυτά τα 15' δημοσιότητας σου αξίζουν και με το παραπάνω.
ΠΗΓΗ: El Sombrero