Νίκος Σαργκάνης: «Από όσους τίτλους έχω πάρει το πιο γλυκό μου κύπελλο θεωρώ εκείνο με την Καστοριά»
Χρόνια πολλά στον Νίκο Σαργκάνη.
Γεννήθηκε στην Ραφήνα στις 13 Ιανουαρίου 1954 και μεταγράφηκε το 1977 στην Καστοριά από τον Ηλυσιακό όπου αγωνίστηκε έως και το 1980.
Απο την συνέντευξη του....
" Θυμάμαι ακόμη τις συνθήκες στο γήπεδο της Καστοριάς. Το χορτάρι το βλέπαμε έξω απ’ το γήπεδο, γύρω γύρω. Δεν παίζαμε στο χόρτο. Ήταν ξερός ο αγωνιστικός χώρος, οι συνθήκες ήταν πάρα πολύ κακές, δεν είχα διάθεση καν να παίξω. Υπήρχαν και κάποια άλλα θέματα. Οι καιρικές συνθήκες επίσης στην Καστοριά δεν ήταν και οι καλύτερες για ποδόσφαιρο. Όταν έβρεχε και πάγωνε, ήταν σαν πίστα πατινάζ το γήπεδο. Και αναγκάζονταν να ρίξουν αλάτι για να λιώσει ο πάγος. Όταν όμως έπεφτες και γδερνόσουν, το αλάτι “έμπαινε μέσα”. Ήταν πολύ άσχημα τα πράγματα.
Από όσους τίτλους έχω πάρει το πιο γλυκό μου κύπελλο θεωρώ εκείνο με την Καστοριά.
Στον Τελικό Κυπέλλου το 1980 δεν είχαμε κανένα άγχος, η πρόκρισή μας στον Τελικό ήταν η μεγαλύτερή μας επιτυχία.
Θυμάμαι τα λόγια του «Καπετάνιου», του Γιώργου Βαρδινογιάννη, «έλα ρε, θα μπείτε μέσα και θα πάρετε το Κύπελλο!».
Υποστήριζε ξεκάθαρα την Καστοριά και ήταν συνέχεια στο ξενοδοχείο όπου είχαμε καταλύσει στην Κηφισιά. Ερχόταν εκεί και πίναμε και καφέ.
Εντάξει, τον ακούγαμε, αλλά δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι με αυτήν την πολύ καλή ομάδα που είχε τότε ο Ηρακλής με τον Χατζηπαναγή, θα μπορούσαμε εμείς να πάρουμε το Κύπελλο.
Αλλά μέσα στον αγωνιστικό χώρο ο Ηρακλής κάπου μας είχε υποτιμήσει. Απ’ την άλλη, τα δικά μας τα παιδιά είχαν βγάλει τον καλύτερό τους εαυτό, με αποτέλεσμα να κερδίσουμε και με μεγάλη διαφορά.
Εγώ, πριν βγω στον Τελικό, έκανα τον σταυρό μου. Πάντα έκανα τον Σταυρό μου, όχι για να μην φάω γκολ αλλά για να βγω υγιής. Με την τρέλα που είχα, ανά πάσα στιγμή θα μπορούσα να χτυπήσω, να έχω προβλήματα.
Και αυτό που θυμάμαι έντονα από εκείνο το πρώτο μου Κύπελλο με την Καστοριά είναι ότι, όταν γυρίσαμε στην Καστοριά και κάναμε τον γύρο της λίμνης, κάποιοι έπεσαν με τα αυτοκίνητα μέσα στη λίμνη!
Ήταν ένα όνειρο αυτό που ζούσαμε όλοι μας, αλλά ήταν και η τελευταία καλή στιγμή στην Καστοριά, γιατί τους είχα πει ότι μετά από αυτό το παιχνίδι εγώ θα έφευγα.
Δεν είχα πάρει καν τα ρούχα μου από πάνω, τα είχα αφήσει εκεί. "
Σε ευχαριστούμε Νίκο...!!
