Το πιο φημισμένο γεγονός του μηχανοκίνητου αθλητισμού των Βαλκανίων, στα μεταπολεμικά χρόνια, είναι το Διεθνές Ράλι Ακρόπολις.
Τι συμβαίνει. Τι μπορεί να γίνει. Το παρελθόν και το παρόν. Απόψεις και προτάσεις.
Το πιο φημισμένο γεγονός του μηχανοκίνητου αθλητισμού των Βαλκανίων, στα μεταπολεμικά χρόνια, είναι το Διεθνές Ράλι Ακρόπολις. Ξεκινώντας, σε εποχές πολύ σκληρές για τον τόπο, μέσα από επιθυμίες και όνειρα ενός μικρού πυρήνα ανθρώπων με κοινό πάθος την αυτοκινητική περιπέτεια, απέκτησε γρήγορα μια σημαντική φήμη.
Η δεκαετία του '60 έγινε τμήμα του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και την επόμενη μπήκε στο καλεντάρι του Παγκοσμίου.
Για μια χώρα που δεν απόκτησε ποτέ αυτοκινητοβιομηχανία και υπήρξε μικρή αγορά ήταν κατόρθωμα.
Για το παρελθόν
Καθώς λίγα πράγματα είναι τυχαία, ή έστω η τύχη διαρκεί λίγο, το Δ.Ρ.Α. παρέμεινε ένα από τα πιο σημαντικά Ράλι του κόσμου. Χωρίς ίχνος αρρωστημένου τοπικισμού, επιτρέψτε μου να το τοποθετήσω στα πέντε κορυφαία, δίπλα στο Σαφάρι, στις 1.000 λίμνες, στο R.A.C. και στο Μόντε.
Κανένα από όλα αυτά όμως δεν είναι όπως ήταν. Το R.A.C. έπαψε να είναι "τυφλό", το Μόντε σταμάτησε να αλωνίζει όλη την Ευρώπη, οι 1.000 λίμνες έγιναν ο πιο πλούσιος αγώνας του πρωταθλήματος και το Σαφάρι έχει χαθεί.
Αυτό που ολοκληρωτικά όμως χάθηκε στο πέρασμα των χρόνων, είναι το πνεύμα των Ράλι. Η επιθυμία τηλεοπτικοποίησης, η τάση να γίνει περισσότερο προϊόν και λιγότερο θεσμός, η αχαλίνωτη ανάπτυξη με ένα δυσβάστακτο κόστος και στην πράξη τα service park, το μικρό μήκος, ο περιορισμός της έκτασης, οι επαναλαμβανόμενες ειδικές, αναίρεσαν τον γνήσιο χαρακτήρα του.
Τούτες οι αλλαγές είχαν ακόμα μεγαλύτερη επίδραση στον Ελληνικό αγώνα που συχνά παρέμενε πεισματικά μακριά από πολλές Ευρωπαϊκές νόρμες. Διότι μπορούσες να κυκλοφορήσεις τρίροδος στο εθνικό δίκτυο και να μην αφήσεις έναν τροχαίο να κρίνει έναν παγκόσμιο τίτλο. Διότι είχες τη δυνατότητα να περάσεις "τελειωμένος" μέσα από ένα χωριό. Διότι μπορούσες να ανέβεις τον Αη Γιώργη στον Τυμφρηστό θυμωμένα όπως ο συγχωρεμένος ο Colin δίχως να σε ενοχλήσει κάποιος. Με όλα τα διαφορετικά που τον χαρακτήριζαν, ήταν ένα Ελληνικό Πανηγύρι. Κι όχι ένα κάποιο festival.
Με λίγα λόγια, έστω και κάπως, τοπικιστικά: Υπήρχε το Δ.Ρ.Α, υπήρχαν και μερικοί άλλοι αγώνες στο παγκόσμιο. Ε! αυτό δεν υπάρχει πια.
Συναισθηματικά αντιμετωπίζοντας το θέμα, είχα από καιρό αποστασιοποιηθεί. Από τα τέλη της τελευταίας δεκαετίας του '90. Ο μύθος πέθαινε. Εννοείται ότι αυτή δεν ήταν μια οικουμενική άποψη. Ήταν περιθωριακή. Εντός περιθωρίου παρέμεναν όσοι δεν είχαν τέτοιου είδους προσεγγίσεις, όσοι έκαναν δουλειές (μπίζνες), όσοι δεν είχαν ισχυρούς δεσμούς με το παρελθόν. Πάρα πολλοί δηλαδή...
Δεκτόν και κατανοητόν. Αυτά για τον παρελθόν.
Για το παρόν
Η ύφεση που πλήττει την Ελληνική οικονομία δεν ήταν απαραίτητα μοιραίο ότι θα επηρέαζε και την τύχη του Δ.Ρ.Α. Το '10 όμως δεν διοργανώθηκε και το '14 υποβιβάστηκε, από το Παγκόσμιο (WRC) στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα (ERC). Να μη λησμονούμε επίσης ότι η τύχη εκείνου του αγώνα και η εκτέλεσή του κρίθηκε την τελευταία στιγμή. Όλα τούτα δεν ήταν άμοιρα της πτώσης της Λέσχης (ΕΛΠΑ).
Τουναντίον, αν εκείνη έστεκε δυνατή, καθαρή χρεών και υπόδειγμα διοίκησης, ο αγώνας δεν θα κλονιζόταν. Για την διολίσθηση του Δ.Ρ.Α. συνεπώς, δεν ευθύνεται η ύφεση, αλλά η διοίκηση της Λέσχης και οι επιλογές της, από τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του '90 και εντεύθεν.
Σε μια ακροβατούσα οικονομία, η νέα διοίκηση της ΟΜΑΕ κάνει την κίνηση πέρσι και καταβάλει στο eurosport, το σημαντικό ποσό του χρέους του παραβόλου που η Λέσχη, η συμβαλλόμενή της εταιρεία και το Ελληνικό Δημόσιο αδυνατούσαν να πληρώσουν. Κίνηση από τολμηρή ως παλαβή.
Μετά από 60 Ακρόπολις κανείς από τους παραπάνω φορείς δεν είχε τη δυνατότητα και την είχε η, ευρισκόμενη σε νηπιακή ηλικία, ΟΜΑΕ. Πολύ Ελληνικό.
Πέρασαν κάποιοι μήνες, η Λέσχη το προσπάθησε μήπως διοργανώσει το φετινό Δ.Ρ.Α. μόνη της. Δεν βρίσκει λύσεις και περνάει για το 2015 τη διαχείριση του "povoir sportife" στην Ομοσπονδία μαζί και την υποχρέωση τέλεσης του αγώνα.
Ο τόπος ακροβατεί ανάμεσα σε εκλογές και δημοψηφίσματα, ανάμεσα σε Grexit και σε μαραθώνια eurogroup, ανάμεσα στον μπαμπούλα της Δραχμής και στη γκιλοτίνα του €.
Κι εκεί που έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο, έρχεται το eurosport και ως κεραυνός εν αιθρία, ρίχνει την πρόταση να διοργανωθεί ο αγώνας χωρίς παράβολο! Ο βρόγχος των 250.000 €, συν κάτι ψιλά για ελικόπτερα και λοιπά φεύγει. Αυτό που πριν λίγους μήνες ήταν από τολμηρό έως παλαβό, σήμερα αποδίδει καρπούς. Στην ΟΜΑΕ συγκαλείται έκτακτο Δ.Σ. το οποίο αποφασίζει ομόφωνα να σηκώσει το γάντι που κείται στο πάτωμα.
Πανηγυρισμοί! Θα γίνει το Ακρόπολις.
Ευτυχώς, αυτοί που σήκωσαν το γάντι, δεν πανηγυρίζουν, διότι ξέρουν πολύ καλά ότι μέσα σε 40 εργάσιμες μέρες, διότι τόσες περισσεύουν από σήμερα μέχρι τις αρχές Οκτώβρη (9-11/10) που είναι προγραμματισμένο το 61ο Δ.Ρ.Α. όταν εξαιρεθεί ο "νεκρός" Αύγουστος, έχουν έργο τιτάνιο. Αν καταφέρει η ΟΜΑΕ να φτιάξει ασφαλή, σωστό, αγώνα θα είναι άθλος.
Τι θα σημαίνει αυτό
Στην ουσία, αυτό το 61ο Δ.Ρ.Α., θα αποτελέσει την πιο μεγάλη στιγμή της μεταρρύθμισης στο χώρο των Ελληνικών αγώνων. Το διακύβευμα αυτό είναι. Το Δ.Ρ.Α. είναι το μέσον, το σκαλοπάτι. Διότι από την μια έχουμε τη Λέσχη που εδώ και δύο χρόνια, αποδεκατισμένη πια, κάνει υπό την νέα της διοίκηση μια ύστατη και ειλικρινή προσπάθεια. Πλην όμως είναι τόσο βαθιά τα προβλήματα τα οποία κληρονόμησε που ποντάρει σε θαύμα.
Κι από την άλλη έχουμε την ΟΜΑΕ με μια νέα μαχητική και εργατική διοίκηση που την χαρακτηρίζει μια ιδιαίτερη κινητικότητα και τόλμη. Είναι σαφές λοιπόν ότι η επιτυχημένη διοργάνωση θα είναι σημείο κομβικού χαρακτήρα. Θα επιταχύνει τις εξελίξεις σε μέγιστο βαθμό. Ποιος και γιατί άραγε να θέλει να αποτύχει;
Από την δική του μεριά, η κίνηση του eurosport είναι ασφαλώς γενναιόδωρη. Είναι ευχάριστα απρόσμενη και ακραία υποστηρικτική. Βέβαια, στο καλεντάρι του, το Δ.Ρ.Α. είναι κάτι πολύ παραπάνω από το διαμάντι του στέμματος και το ξέρουν καλά, εκεί στη Γαλατία. Έτσι, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και τα δύο μέρη είναι ωφελημένα.
Για να κάνουμε προτάσεις...
...και όχι μόνο κριτικές, γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι όσοι εμπλέκονται γνωρίζουν πολύ καλά το αντικείμενο, πλην όμως, η κατάθεση μιας ιδέας καθόλου δεν βλάπτει.
Προφανώς η Λαμία είναι προτιμητέα, αλλά αν θυμηθούμε από πότε έχει να ανέβει το Δ.Ρ.Α. πάνω και όταν συνειδητοποιήσουμε πόσος χρόνος απομένει, γίνεται ευνόητο πως είναι ένα ακόμα μεγάλο ρίσκο. Ο αγώνας κάτω λοιπόν, εκτός αν προκύψει κάτι συνταρακτικό, μια ολομέτωπη π.χ. βοήθεια της περιφέρειας. Ο φετινός, δε πάει να γίνει ο σούπερ αγώνας. Η παρτίδα πρέπει να σωθεί, και, να μην το ξεχνάμε, η κίνηση γίνεται ενάντια στις πιθανότητες.
Να μελετηθεί, κατά πρώτον, πόσο είναι εφικτή η πρόταση για τεχνικό - διοικητικό έλεγχο και shake down στην Αθήνα. Κι ας διοργανωθεί ένας αγώνας, που θα ξεκινήσει από την Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Ακρόπολις είναι. Να έχουν οι αγωνιζόμενοι μια εικόνα με φόντο το βράχο. Αυτό θα θέλουν και οι του eurosport. Δίκιο έχουν. Το αρχαιότερο, το πιο σημαντικό έργο τέχνης - πολιτισμού στην Ευρώπη είναι. Κι είναι δικό μας ρε! Ελληνικό.
Παρασκευή μεσημεράκι, λοιπόν, να σηκωθεί η γαλανόλευκη από τον ανεμοθώρακα (pare-brise) του νο 1. Μια ε.δ. ίσως και δύο και parc ferme στο Λουτράκι. Οκτώβρης είναι, ο κόσμος λίγος στην πόλη, άρα η έλευση του αγώνα εκεί, είναι θετική για όλους.
Σαββάτο το κυρίως μενού με τις γνωστές κοντινές ειδικές και Κυριακή τα ρέστα με τερματισμό στον Ισθμό την ώρα της δύσης.
Συζητήσιμες στο μέτρο του εφικτού οι ιδέες της υπερειδικής στον περιαστικό ιστό και μια μικρή νυκτερινή, για το διαφορετικό της υπόθεσης.
Καλοδεχούμενοι και οι ιστορικοί στην ουρά ασφαλώς του αγώνα, να πληθύνουν οι συμμετοχές να χαρούν ένα Ακρόπολις, να δούν και οι θεατές τη γέφυρα με το παρελθόν. Είναι κατανοητό ότι όπου υπάρχει ανηφορικό χώμα ο δρόμος δεν θα είναι ότι καλύτερο για αυτούς. Αλλά είπαμε, Ακρόπολις είναι. Έχει σαφώς μεγαλύτερη αξία από οτιδήποτε άλλο. Αξίζει η ταλαιπωρία.
Από άποψη οργανωτική δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το υπάρχον ανθρώπινο δυναμικό είναι εγγύηση. Από άποψη οικονομική, με μια πολύ σφικτή διαχείριση, ανελέητο κυνηγητό για πολλές μικρές χορηγίες και διάθεση προσφοράς από όλους, μπορεί να συμμαζευτεί στο μέτρο του δυνατού.
Η στήριξη στην ΟΜΑΕ, κάθε είδους στήριξη, είναι επιβεβλημένη. Αυτό νιώθω τώρα, αυτό γράφω με το χέρι στην καρδιά και όχι στην τσέπη. Σε προσωπικό επίπεδο το γράφω αναλογιζόμενος, από αυτά που καταλαβαίνω, πόσο πολύ το παλεύει σε τόσο ανάποδες, σκληρές εποχές. Είναι συγκινητικό. Κι είναι και μια θαυμάσια ευκαιρία να μετρηθούν όλοι οι εμπλεκόμενοι. Όλοι.
Συνεπώς
Το προτεινόμενο σχήμα δεν έχει να κάνει τίποτα με τα Δ.Ρ.Α. που αγάπησαν όσοι το έζησαν από τη δεκαετία του '60.
Δεν έχει να κάνει τίποτα με το πνεύμα των Ράλι των περασμένων εποχών. Αυτό το λέω κυρίως κοιτώντας στον καθρέπτη, αλλά για να μιλήσουμε με τις εκφράσεις της εποχής, όταν έρχεται ένας θεσμός και σου κουρεύει εκατό τα εκατό το παράβολο, πρέπει να του δείξεις ότι και εσύ μπορείς να κάνεις κάτι.
Ότι είσαι ζωντανός, ότι μέσα στη λύσσα ζοφερών ημερών δεν θα εγκαταλείψεις. Ότι δεν σου φτάνει να σου κτυπήσουν την πλάτη και να σου πουν δεν πειράζει, φτάνει που προσπάθησες. Γιατί πειράζει πολύ να μην σε υπολογίζουν. Πάρα πολύ. Ειδικά όταν ξέρεις ότι καμιά διοργανώτρια χώρα, καμιά όμως, δεν έχει Καρρούτες και Δροσοχώρι, Κλένια και Κεφαλάρι, καμιά δεν περνά μέσα σε μισή ώρα από το βαθύ ελατόδασος σε μια λαμπερή θάλασσα, καμιά δεν έχει Ακρόπολη και Μυκήνες.
Καμιά δεν έχει «Ακρόπολις»!
