Σαν σήμερα πριν από 28 χρόνια, στις 28 Απριλίου του 1993, ο τραυματισμός του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς στο κλειστό της Νέας Σμύρνης
σόκαρε ολόκληρο το ελληνικό και παγκόσμιο μπάσκετ.
Kάθε χρόνο, όσα χρόνια κι αν περάσουν, η 28η Απριλίου 1993, θα είναι η ημέρα που η σκέψη κάθε φιλάθλου του Πανιωνίου, κάθε φιλάθλου άλλη ομάδας και κάθε φίλου του ελληνικού μπάσκετ, θα «γονατίζει» μπροστά στην μνήμη του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς. Του αγαπημένου , αξέχαστου και αθάνατου ΜΠΟΜΠΑΝ που σε μια μοιραία στιγμή του χρόνου, έγινε μνημείο αυταπάρνησης για την ομάδα που αγάπησε περισσότερο και από την ίδια την ζωή του και την οικογένεια του.
Το όνομα του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, του «Λάρι Μπέρντ» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, όπως τον αποκαλούσαν στην πατρίδα του, την Σερβία, έχει γραφτεί με ανεξίτηλα γράμματα στο πάνθεον της υπεραιωνόβιας ιστορίας του Πανιωνίου. Η ιαχή «ΜΠΟΜΠΑΝ, ΜΠΟΜΠΑΝ» θα ηχεί, πάντα, στα γήπεδα που θα αγωνίζεται η ομάδα μπάσκετ για τον παίκτη που έγινε σύμβολο της μοίρας.
Η σκηνή του αυτοτραυματισμού του, με το δυνατό χτύπημα του κεφαλιού του στην βάση της μπασκέτας, η φράση που ψέλλιζε «δεν νιώθω τα πόδια μου» και η αποχώρηση του από το γκρεμισμένο, πλέον, κλειστό γήπεδο της Αρτάκης, θα προκαλούν, πάντα, ανατριχίλα στον καθένα που θα επιστρέφει με την σκέψη του, σ’ εκείνες τις στιγμές. Απερισκεψία; Μοιραίο λάθος της στιγμής; Θυμός αγανάκτησης και ακραία αντίδραση αδικίας για το πέμπτο φάουλ (επιθετικό στον Αλβέρτη που του καταλογίσθηκε από τον Κουκουλεκίδη; Ο Μπόμπαν «αποβλήθηκε» από την ίδια του ζωή, εκείνο το απόγευμα της 28ης Απριλίου, με τον αυτοτραυματισμό του. Η τετραπληγία που προκλήθηκε αποτέλεσε και την αντίστροφη μέτρηση για την ζωή του. Μαχητής και εκτός των παρκέ, ο Μπόμπαν έκανε ότι ήταν ανθρωπίνως και ιατρικώς δυνατόν να σηκωθεί από το καροτσάκι που καθηλώθηκε. Ύστερα από 12 χρόνια, πάνω σε ένα πλοίο, στην θάλασσα του Αιγαίου, ο Μπόμπαν άρχισε το μεγάλο «ταξίδι» του στις «αιώνιες θάλασσες»
Εκείνο το γλυκό χαμόγελο αισιοδοξίας του, θα είναι, πάντα, οδηγός αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης σε κάθε δύσκολη στιγμή της «κυανέρυθρης» ομάδας μπάσκετ, αλλά και νοσταλγίας για την απουσία του σε κάθε στιγμή χαράς και δόξας.
ΠΗΓΗ: www.novasports.gr | Γιώργος Βαλαβάνης
