Ο Μέσι κλείνει σήμερα τα 32 του σε μια ιστορία που αποθεώνει την ομορφιά της ζωής και της δημιουργίας. Αρκεί να θέλεις να τη δεις…

Ήταν 24 Ιουνίου 1987 όταν είδε το φως τούτου του κόσμου ο Λιονέλ Μέσι.  Ουδείς προφανώς στην κλινική Γκαριμπάλντι του Ροζάριο εκείνη την ημέρα μπορούσε να φανταστεί ποια θα ήταν η συνέχεια…

Με τις ρίζες του γενεαλογικού του δένδρου να απλώνονται από τον πατέρα του στην Καταλονία και από τη μητέρα του στην Ιταλία κι ενώ εκείνος μεγάλωνε στην Αργεντινή, το ποδόσφαιρο δεν άργησε να αποκτήσει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή του.

Τα πρώτα βήματα

Η τοπική Γκραντόλι ήταν η ομάδα που έκανε τα πρώτα του βήματα. Μπορεί ο πατέρας του να ήταν ο προπονητής του εκεί, ωστόσο το πρόσωπο που τον ενέπνευσε περισσότερο σε εκείνη την περίοδο της ζωής του ήταν η Τσέλια. Η γιαγιά του από την πλευρά της μητέρας του, που τον συνόδευε καθημερινά στις προπονήσεις και τους αγώνες. 

Στα έξι του έκανε το επόμενο βήμα φορώντας τη φανέλα της Νιούελς Ολντ Μπόις, όπου κατέστησε σαφές σε όλους ότι είναι προικισμένος από το Θεό με το ταλέντο εκείνων που γράφουν την ιστορία του ποδοσφαίρου. 

 

Κάθε παραμύθι έχει τον «κακό δράκο» του

Στην περίπτωση του Μέσι, τον «κακό δράκο» αποκάλυψε ο γιατρός που διέγνωσε έλλειψη λεβοθυροξίνης, μιας ορμόνης που σχετιζόταν με τη σωματική ανάπτυξη. 

Με ύψος στο 1μέτρο και 10 εκατοστά στα δέκα του και τις εκτιμήσεις των γιατρών ότι θα  φθάσει το ενάμιση μέτρο, το λαμπρό ποδοσφαιρικό μέλλον άρχισε να θολώνει. Εκτός κι αν…

Εκτός κι αν υπάρχουν νεράιδες…

Εκτός κι αν βρισκόταν τρόπος κάποιος να υποστηρίξει οικονομικά την αγωγή που απαιτούσε περίπου χίλια ευρώ μηνιαίως. Η οικογένεια του Μέσι δε μπορούσε να το αντέξει οικονομικά καθώς είχε να αναθρέψει ακόμη τρία παιδιά κι έτσι οι ελπίδες στράφηκαν στη Ρίβερ Πλέιτ που ενδιαφέρθηκε για τον ταλαντούχο μικρό. 

Ωστόσο η οικονομική κρίση που είχε χτυπήσει τη χώρα, έκανε το σύλλογο διστακτικό, καθώς η διάρκεια της θεραπείας υπολογιζόταν σε τρία χρόνια. 

Οι συγγενείς της οικογένειας στην Καταλονία, έδωσαν την ευκαιρία στο Χόρχε Μέσι, τον πατέρα του Λιονέλ, να ταξιδέψει στη Βαρκελώνη ώστε ο 13χρονος γιος του να δοκιμασθεί στην ακαδημία της Μπαρτσελόνα. Τεχνικός διευθυντής των «μπλαουγκράνα» ήταν ο Κάρλες Ρέσακ, ο οποίος διέγνωσε αμέσως την ποιότητα του μικρού. 

Οι συζητήσεις άρχισαν τον Ιούλιο, ολοκληρώθηκαν το Σεπτέμβριο και το προσύμφωνο υπογράφηκε στο μπαρ του τένις κλαμπ Pompeya σε μία χαρτοπετσέτα! 

Ήταν 17 Σεπτεμβρίου 2000, όταν αυτός ο μικροκαμωμένος, σαν «ψύλλος» μικρός εμφανίστηκε για πρώτη ημέρα στη La Masia. Το Μάρτιο του 2001 υπεγράφη το επίσημο συμβόλαιο που άλλαξε, αναλαμβάνοντας και τη φαρμακευτική αγωγή του,  τη ζωή του Αργεντινού και τον ρου του ποδοσφαίρου… 

Κι αν στην κλινική Γκαριμπάλντι την πρώτη ημέρα της ζωής του ουδείς μπορούσε να φανταστεί τί έμελλε να συμβεί, στη Μασία άπαντες αντιλήφθηκαν από την αρχή ότι τα καλύτερα έπονταν… 

 

Σφραγίδα Μπάρτσα, υπογραφή Μέσι

Στις 6 Μαρτίου 2001 η Μπαρτσελόνα εξέδωσε το δελτίο του Λιονέλ Μέσι για να κοινοποιήσει κι επίσημα μια σχέση ζωής. Μια σχέση που αντικατοπτρίζει με τον πλέον εμφατικό τρόπο το «mes que un club» που τη συνοδεύει και που βέβαια αποτέλεσε τη βασικότερη παράμετρο για να γνωρίσει ο κόσμος ένα από τα πιο σπάνια ποδοσφαιρικά διαμάντια που τον κόσμησαν ποτέ… 

Την ομορφιά τη βλέπεις, δεν τη μετράς

Τα διλήμματα Μέσι ή Ρονάλντο, Πελέ ή Μαραντόνα και το ερώτημα «ποιος είναι ο καλύτερος όλων των εποχών» μουτζουρώνουν την ομορφιά του αθλητισμού και περιορίζουν το συναίσθημα σε ό,τι αγαπάμε και αναγνωρίζουμε ως «βασιλιά των σπορ». 

Άλλωστε την ομορφιά στον κόσμο γύρω μας τη βλέπεις, τη νιώθεις, δεν τη μετράς!  

Θα «ντριμπλάρουμε» λοιπόν κι εμείς σε αυτό το κείμενο την ψυχρή πληροφορία και θα πάμε με το ένστικτο και το συναίσθημα. Αυτά που τροφοδοτούν ιστορίες σαν αυτή του Μέσι, που θυμίζουν παραμύθι. Ιστορία που έχει και «κακό δράκο», αλλά και καλή νεράιδα που ακούσει στο όνομα «Μπάρτσα»… 

Ιστορία που αφήνει στην άκρη τα γκολ και τους τίτλους που κατέκτησε ή δεν κατέκτησε, αλλά εστιάζει στην ομορφιά της δημιουργίας. 

Στα τριάντα δύο του πια ο Μέσι, συμπεριλαμβάνεται στην παρέα των εκλεκτών που εξωραΐζουν το ποδόσφαιρο και κάθε αριθμός διακρίσεων κι επιτευγμάτων (τα οποία είναι δεδομένα πολλά) δείχνει αδύναμος να συγκριθεί με το συναίσθημα που προκαλεί η εικόνα του στο χορτάρι… 

… όταν κολλάει τη μπάλα στο εξωτερικό του αριστερό του παπουτσιού για να την κρατήσει, σε πλήρη επιτάχυνση, στην κατοχή του ανάμεσα σε μια διμοιρία αντιπάλων… 
… όταν εκτελεί με ακρίβεια χιλιοστού με το εσωτερικού είτε του αριστερού, είτε του δεξιού του παπουτσιού κάνοντας την πιο σπάνια έμπνευση να μοιάζει εύκολη… 
… όταν βάζει στην άκρη τη σκέψη «να τους περάσω όλους» για να βγάλει μια υπέροχη ασίστ στους συμπαίκτες του…
…όταν τους περνάει όλους…!

ΠΗΓΗ: www.novasports.gr | Γιώργος Λιώρης