Η απώλεια του παιδικού του φίλου, στο τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου δημιούργησε την ανάγκη ανθρώπινης επαφής.
Πήρε το ποδήλατο του και γύρισε τον κόσμο, με μηδενικό μπάτζετ. "Χρειαζόμουν τη βοήθεια των ανθρώπων, για να τα καταφέρω. Δεν με απογοήτευσαν", εξηγεί ο David Sylvester. Διαβάστε την υπέροχη ιστορία του (video).
Αν θυμίζει κάτι η απώλεια ενός στενού σου προσώπου, είναι το εφήμερο της ζωής. Σταματάς να κάνεις μακροπρόθεσμα πλάνα. Αρκείσαι στο τώρα και θέτεις ως στόχο να "βγάζεις" το περισσότερο που μπορείς από κάθε μέρα. Βάζεις στο μικροσκόπιο όλη σου τη ζωή και καταλήγεις σε αυτά που θες να κρατήσεις και εκείνα που οφείλεις να πετάξεις, για να αισθανθείς ευτυχισμένος.
Όταν ο David Sylvester "έχασε" τον παιδικό του φίλο, Kevin Bowser. Ο David είχε γνωρίσει τον Kevin και τον δίδυμο αδελφό του, Kalvin στη Φιλαδέλφεια. Ήταν μεγαλύτεροι, δέκα χρόνια "αλλά ποτέ δεν με έκαναν να αισθανθώ έτσι". Ήταν οι γιοι του καλύτερου φίλου που είχε ο πατέρας του Sylvester. "Ήταν τα πάντα για εμένα. Οι προπονητές μου, οι φίλοι μου, οι μέντορες μου, αλλά πάνω από όλα, οι φίλοι μου".
Ο Kevin πηγαινοερχόταν από τη Φιλαδέλφεια στο World Trade Center, όπου εργαζόταν επί είκοσι χρόνια. "Και τότε ήλθε η 11η Σεπτεμβρίου". Η απώλεια άφησε ένα τεράστιο κενό. Κυρίως στον τομέα της ανθρώπινης επαφής. "Ένιωσα την ανάγκη να βρω την ανθρώπινη επαφή. Χρειαζόμουν μια αγκαλιά. Αποφάσισα λοιπόν, να πάρω το ποδήλατο μου και να αναζητήσω τους ανθρώπους που ένιωθαν όπως και εγώ".
Ο αδικοχαμένος φίλος του
Δεκατρία χρόνια αργότερα, ο Αμερικανός personal trainer έχει διασχίσει με το ποδήλατο του την Ασία, την Αφρική και τρεις φορές τη Βόρειο Αμερική. Επόμενος στόχος; Η Αυστραλία."Θέλω να το κάνω το προσεχές φθινόπωρο", ενημερώνει. Το δρομολόγιο θα είναι από την Αδελαΐδα στο Μπρίσμπεϊν (2.108 χλμ.). Για αρχή. Γιατί "έχω δεσμευθεί να δουλέψω εθελοντικά στο Beyond Blue στην Αδελαΐδα (κέντρο για παιδιά με κατάθλιψη). Μετά θα πάω έως τη Μελβούρνη και θα μιλήσω για την ασφαλή ποδηλασία στο Amy Gillette Foundation. Από εκεί, θα ταξιδέψω για το Σίδνεϊ, όπου θα επισκεφτώ κέντρο με θύματα βίας στο σπίτι τους, αλλά και σε υπηρεσία που στέλνει γιατρούς εκεί που δεν μπορεί να πάει κανείς. Καθ΄οδόν, θα έχω διάφορες ομιλίες για τη σημασία του κινήτρου στη ζωή και τα ταξίδια μου στον κόσμο".Για αυτούς και για άλλους πολλούς λόγους, ο Sylvester είναι παντού γνωστός ως "Human high five". Να γίνουμε όμως, λίγο πιο συγκεκριμένοι;
Πώς ξεκίνησαν όλα
Για αρχή επέλεξε κάτι -ας πούμε- εύκολο. Στη χώρα του. "Πήγα από την Washington State στη Philadelphia", απόσταση 221 χιλιομέτρων. "Σχεδόν όλοι όσοι συνάντησα, ήταν "πεινασμένοι" για την ίδια επαφή. Ήθελαν αγκαλιές και high fives" και αυτό του έδωσε κουράγιο να συνεχίσει.
Στον επόμενο σταθμό (από το Σαν Ντιέγκο στη Νέα Υόρκη, δηλαδή 4.525 χιλιόμετρα). "Όταν έφτασα εκεί που ήταν οι Δίδυμοι Πύργοι, άφησα μια φωτογραφία του φίλου μου, την οποία κουβαλούσα από την αρχή". Σε αυτό το ταξίδι "έκανα μια στάση κάθε εβδομάδα, για να προσφέρω εθελοντική εργασία σε τοπικές οργανώσεις. Αυτό ήταν μοναχικό ταξίδι, που είχε ως στόχο την προσφορά. "Δέθηκα" με άστεγους, με κακοποιημένες γυναίκες, κακοποιημένα ζώα, τυφλά παιδιά, ανθρώπους τρίτης ηλικίας, τραυματισμένους βετεράνους του στρατού. Τα πάντα. Όταν επέστρεψα σπίτι, σκέφτηκα πως θα ήταν χρήσιμο να καταγράψω όλες αυτές τις εμπειρίες, όλες αυτές τις εικόνες". Έτσι προέκυψε το "Traveling at the speed of life" ("Ταξιδεύοντας με την ταχύτητα της ζωής"), ενώ ο Sylvester επανέλαβε το ίδιο concept το 2011.Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισε σε αυτές τις διαδρομές ζωής;
"Να είμαι προετοιμασμένος για όλα. Να ξέρω πως ανά πάσα στιγμή, όλα μπορούν να πάνε στραβά και παρ' όλα αυτά, εγώ θα χρειαστεί να προχωρήσω, για να υλοποιήσω το στόχο μου. Μια φορά, με "χτύπησε" χιονοθύελλα, στα βουνά της Κίνας. Η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτήν την εμπειρία. Δεν είχα τον κατάλληλο εξοπλισμό". Πάγωσε ο ίδιος, πάγωσαν και οι ταχύτητες στο ποδήλατο "και το μόνο που σκεφτόμουν είναι πώς θα ζεσταθώ. Επικεντρώθηκα στην μπροστινή ρόδα και άρχισα τις πενταλιές. Δεν μπορούσα να κάνω και κάτι άλλο".
Τι του δίδαξε η όλη η εμπειρία;
"Κατ' αρχάς, ήταν απίστευτη. Πολύς κόσμος ήταν έτοιμος για αυτό που επιχείρησα. Όχι μόνο εδώ, στην Αμερική. Σε όλον τον κόσμο. Πλήθος κόσμου, μου έστελνε κάρτες και γράμματα. Με ρωτούσαν πώς ένιωθα στα ταξίδια μου, τι σκεφτόμουν. Το καλύτερο μάθημα μου το έδωσε ένα φτωχός παραγωγός κρεμμυδιών, στην Τουρκία. Μου είπε: όλοι θέλουμε το ίδιο πράγμα: ακόμα μια μέρα, ακόμα ένα δολάριο, ακόμα ένα κομμάτι αγάπης". Είχε τόσο δίκιο".Πόσο τον άλλαξαν τα ταξίδια του; "Το 2002 το αντιμετώπιζα κυρίως ως σωματική προσπάθεια. Τώρα ούτε καν μιλώ για αυτήν την πτυχή. Με ενδιαφέρει πώς κάθε ταξίδι με βοήθησε να κοιτάξω πιο βαθιά μέσα μου, ώστε να ωριμάσω και να προχωρήσω".Πώς τα έβγαλε πέρα οικονομικά; "Όλα ήταν σε άμεση εξάρτηση, με την ανθρώπινη επαφή. Δεν είχα μπάτζετ. Χρειαζόμουν λοιπόν, κάποιον να μου δώσει στέγη. Χρειαζόμουν κάποιον να μου δώσει τροφή. Χρειαζόμουν άλλον να μου δώσει οδηγίες, για τη διαδρομή. Χρειαζόμουν τους ανθρώπους απεγνωσμένα. Και δεν με απογοήτευσαν".
Ποια συμβουλή έχει να δώσει, σε όποιον ενδιαφέρεται να ακολουθήσει το παράδειγμα του; "Να ακολουθήσετε την καρδιά σας και να είστε σίγουροι πως όλα θα πάνε καλά. Στο πρακτικό μέρος, είναι σημαντικό να έρχεστε σε επαφή με ανθρώπους που ήδη έχουν ζήσει την εμπειρία".
Πηγή: Yahoo! Travel
