Ο Δημήτρης Παπανικολάου γράφει στο προσωπικό του blog, με αφορμή τις πρόσφατες εκλογές στη FIFA, για την πολιτική στον αθλητισμό.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται με τη δημοσιογραφία άκουγα από τους εμπλεκόμενους με το χώρο του αθλητισμού να λένε «αφήστε την πολιτική έξω από το ποδόσφαιρο…». Και γενικά να ευαγγελίζονται ότι ο αθλητισμός πρέπει να είναι ανεξάρτητος από την πολιτική!
Φυσικά και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία. Οι πολιτικοί έκαναν ανέκαθεν το μεγαλύτερο κομμάτι της πολιτικής τους μέσω του αθλητισμού.
Από τους βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου, που πίεζαν την Γ.Γ.Α. και τον πρώην κρατικό ΟΠΑΠ να φτιάχνει κάθε λογής γήπεδα και κολυμβητήρια ακόμα και σε χωριά που δεν είχαν αθλητές για να τα υποστηρίξουν, μέχρι τη ΔΟΕ, τη ΦΙΦΑ και την ΟΥΕΦΑ (με αφορμή τα τελευταία γεγονότα με πρωταγωνιστή τον Γιόζεφ Μπλάτερ).
Οι ψηφοφορίες για την ανάθεση των Ολυμπιακών Αγώνων, των Mundial ή των Euro, είναι σε μεγάλο ποσοστό πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις.
Το Mundial του 1994 έγινε στις ΗΠΑ επειδή υπήρξε πολιτική απόφαση των Αμερικανών να αρχίσει να αναπτύσσεται και στη χώρα τους το ποδόσφαιρο, αφού το μπέιζμπολ, το μπάσκετ και το ράγκμπι δεν του επέτρεπαν να μπει στις καρδιές των πολιτών.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1996 ενώ έπρεπε να γίνουν στην Αθήνα, λόγω της συμπλήρωσης 100 ετών από την αναβίωσή τους, έγιναν στην Ατλάντα ελέω της Coca Cola και των άλλων εταιρειών κολοσσών, που ήθελαν να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία της εκατονταετίας. Κι η Ελλάδα τους διοργάνωσε το 2004.
Η λογική του Euro 2012 σε Πολωνία και Ουκρανία, αφορούσε τη δεύτερη χώρα που προετοίμαζε τη δική της επανάσταση δίπλα στη Ρωσία του Πούτιν, που τα βρήκε με τον Μπλάτερ και ανέλαβε το Mundial του 2018, το οποίο έχασε η Αγγλία και του 2022 που πήρε το Κατάρ και έχασαν οι ΗΠΑ.
Γι αυτό και ξεσηκώθηκαν εναντίον της ΦΙΦΑ, ανακαλύπτοντας φοροδιαφυγή 150 εκ δολαρίων (συνολικά σε 24 χρόνια) στις χώρες της αμερικανικής ηπείρου.
Ένα ποσό της… πλάκας, αν αναλογιστεί κανείς τα υπέρογκα ποσά των χορηγιών και των τηλεοπτικών δικαιωμάτων ή ακόμα και των λειτουργικών εξόδων της ΦΙΦΑ, που ανέρχονται σε 700 εκ δολάρια ετησίως.
Την ημέρα των εκλογών της ΦΙΦΑ ο πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας, Ντέιβιντ Κάμερον ξεσπάθωσε σε βάρος Μπλάτερ, ενώ η Καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ, που ήταν δίπλα του δεν έκανε το παραμικρό σχόλιο.
Και πως θα μπορούσε άλλωστε. Τον Μπλάτερ τον οδήγησε στη Ζυρίχη και στη ΦΙΦΑ (ως απλό υπάλληλο από το 1975) το αφεντικό της Adidas Χόρστ Ντάσλερ, ενώ μετά την επανεκλογή του ο Ελβετός παράγοντας ανακοίνωσε τη συνεργασία της παγκόσμιας ομοσπονδίας με τη Siemens!
Η ΦΙΦΑ και η ΟΥΕΦΑ, αν και εμφανίζονται να έχουν μεγάλη κόντρα, στην πραγματικότητα υποστηρίζονται από κοινές εταιρείες αθλητικών προϊόντων και τηλεοπτικών δικαιωμάτων, που δεν θα τους επιτρέψουν ποτέ να αποσχιστούν η μία από την άλλη.
Θυμίζω ακόμα πως τα προγράμματα ντόπινγκ στην πρώην Ανατολική Γερμανία και σε άλλες χώρες αποτέλεσαν εξ΄ αρχής πολιτικές αποφάσεις των κυβερνήσεων.
Ο Καναδός σπρίντερ Μπεν Τζόνσον, που είχε υποσκελίσει τον πολύ Καρλ Λιούις, ανακαλύφθηκε ντοπέ στην Ιαπωνία μόλις μερικές εβδομάδες αφότου άλλαξε αθλητική εταιρεία ένδυσης και υπόδησης!
Η διαφθορά στους μεγάλους αθλητικούς οργανισμούς είναι δεδομένη, αφού όσοι βρίσκονται γύρω από το… μέλι είναι μάλλον απίθανο να μη βάλουν το δάχτυλο μέσα σε αυτό έστω και μία φορά.
Στην Ελβετία, που εδρεύουν ΔΟΕ, ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ, έχουν επίσης την έδρα τους άλλοι 64 διεθνείς αθλητικοί οργανισμοί. Τυχαίο; Δε νομίζω.
Είναι όπως στο Λουξεμβούργο του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, που η φορολογία για τις επιχειρήσεις είναι στο 1%, όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη αρχίζει από 7% και φτάνει μέχρι και 23%.
Με άλλα λόγια οι πολιτικές ηγεσίες γνωρίζουν, αλλά ποιούν τη νήσσαν! Όλοι ξέρουν, αλλά κάνουν την… πάπια (ότι δεν καταλαβαίνουν) μέχρι να δουν ότι τα συμφέροντά τους έρχονται σε σύγκρουση με εκείνα των αντιπάλων τους.
Ότι ακριβώς έγινε δηλαδή, δύο ημέρες πριν τις εκλογές της ΦΙΦΑ στη Ζυρίχη με τις συλλήψεις 14 στελεχών της παγκόσμιας ομοσπονδίας.
Δημήτρης Παπανικολάου
